W tym roku nasza Parafia obchodzi 200-lecie istnienia (1813r.). Uroczystości Jubileuszowe odbędą się w połączeniu z parafialnym odpustem pod koniec czerwca.                               

W związku z tym wyjątkowym Jubileuszem pragniemy zaprosić naszych Parafian oraz osoby związane z naszym kościołem i parafią do włączenia się w dzieło renowacji Stacji Drogi Krzyżowej w naszym kościele. Renowacja jednej stacji wynosi 14.000 zł.
Osoby, rodziny, firmy czy też mieszkańcy ulic, którzy chcieliby sfinansować renowację poszczególnych Stacji Drogi Krzyżowej prosimy o kontakt z naszym franciszkańskim klasztorem lub z kancelarią parafialną.
Zapraszamy również do tego dzieła byłych mieszkanców Podgórza i naszej parafii.
Bardzo liczymy na waszą ofiarność i zaangażowanie się w to wielkie jubileuszowe dzieło!    
 

Działalność duszpasterska franciszkanów – reformatów na Podgórzu.
„ … Reformaci propagowali kult Chrystusa w Jego Człowieczeństwie, eks­ponując dwa momenty: radosny - narodzin i bolesny - męki. Pierwszy znalazł swój wyraz w urządzaniu szopek bożonarodzeniowych z bogatą sce­nografią, a drugi rozwinął się najpierw w nabożeństwach pasyjnych, od­prawianych w okresie Wielkiego Postu, a od 1. połowy XVIII w. w postaci nabożeństwa Drogi Krzyżowej, którą odprawiano w piątki całego roku.        
Mniej więcej w tym samym czasie wprowadzono tzw. piątki marcowe, czyli wszystkie piątki Wielkiego Postu. Ich program obejmował Drogę Krzyżową,następnie mszę św. z kazaniem o męce Pańskiej, a na zakończenie nabożeństwo pasyjne, podczas którego śpiewano pieśni wielkopostne, litanię o Męce Pańskiej oraz oddawano cześć relikwiom Drzewa Krzyża Świętego przez ucałowanie.
Wierni dość licznie w nich uczestniczący przez cały czas mogli korzystać z sakramentu pokuty dzięki temu, że okoliczni probosz­czowie pomagali w jego sprawowaniu. Były więc dobrym przygotowaniem do obchodu świąt wielkanocnych, pełniąc zadanie obecnych rekolekcji wielkopostnych.
Oprócz tego reformaci spieszyli z pomocą duszpasterską miejsco­wej parafii, która egzystowała zrazu przy świątyni pw. Wniebowzięcia NMP i św. Jacka, a później przy kościele pw. św. Anny.
Jak świadczą protokoły wizytacji kanonicznych, przeprowadzanych w 2. połowie XVIII w. przez przedstawicieli władzy diecezjalnej, ks. Jan Gwoździkowski, proboszcz podgórski zarządzał równocześnie filią parafii w Orłowie koło Inowro­cławia, gdzie stale rezydował. Tylko w niektórych latach zatrudniał w Pod­górzu wikariusza. Najczęściej sami zakonnicy wypełniali posługi parafialne aż do momentu zniszczenia świątyni pw. św. Anny w czasie wojny w 1813 roku. Wtedy parafię przeniesiono do kościoła reformatów,  tak że w ich rękach znalazły się zarówno duszpasterstwo, jak i administracja majątkiem parafialnym.
Po nieudanej próbie zrzeczenia się zarządu dobrami, przekazali je w ręce świeckiego administratora, a sami kontynu­owali posługę parafialną nie tylko do likwidacji domu zakonnego w 1834 roku, ale nawet nieco dłużej. Gdy bowiem w tymże roku parafia prze­szła pod zarząd dziekana gniewkowskiego, obowiązki wikariusza powie­rzono o. Marianowi Plei.”

/za o. Anzelm Janusz Szteinke OFM, „Kościół pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła oraz klasztor franciszkanów-reformatów w Podgórzu (1641-1834)”/