INTENCJE APOSTOLSTWA MODLITWY NA ROK 2016

Maj
Ogólna: Aby we wszystkich krajach świata kobiety były traktowane z czcią i szacunkiem oraz by doceniano ich niezbędny wkład w życie społeczne.
Ewangelizacyjna: Aby rozpowszechniał się w rodzinach, wspólnotach i grupach zwyczaj odmawiania różańca w intencji ewangelizacji i pokoju.

Czerwiec
Ogólna: Aby osoby w podeszłym wieku, zepchnięte na margines i samotne znajdowały, również w wielkich miastach, okazje do spotkania i solidarność.
Ewangelizacyjna: Aby seminarzyści, nowicjusze i nowicjuszki spotykali formatorów żyjących z radością Ewangelią, którzy mądrze przygotują ich do misji, jaką mają pełnić.

Lipiec
Ogólna: Aby szanowane były ludy tubylcze, których tożsamość, a nawet egzystencja są zagrożone.
Ewangelizacyjna: Aby Kościół w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach poprzez swoją misję kontynentalną głosił Ewangelię z odnowionym zapałem i entuzjazmem.

Sierpień
Ogólna: Aby sport był okazją do braterskiego spotkania między narodami i przyczyniał się do sprawy pokoju na świecie.
Ewangelizacyjna: Aby chrześcijanie żyli zgodnie z Ewangelią, dając świadectwo wiary, uczciwości i miłości bliźniego.

Wrzesień
Ogólna: Aby każdy wnosił wkład we wspólne dobro i w budowę społeczeństwa, które stawia w centrum osobę ludzką.
Ewangelizacyjna: Aby chrześcijanie, przystępując do sakramentów i rozważając Pismo Święte, stawali się coraz bardziej świadomi swojej misji ewangelizacyjnej.

Październik
Ogólna: Aby dziennikarze w swojej pracy zawodowej kierowali się zawsze szacunkiem dla prawdy i silnym poczuciem etyki.
Ewangelizacyjna: Aby Światowy Dzień Misyjny odnowił we wszystkich wspólnotach chrześcijańskich radość i odpowiedzialność związane z głoszeniem Ewangelii.

Listopad
Ogólna: Aby kraje, które przyjmują wielką liczbę uchodźców i uciekinierów, były wspierane w swoim wysiłku solidarności.
Ewangelizacyjna: Aby w parafiach kapłani i wierni świeccy współpracowali w służbie wspólnoty, nie ulegając pokusie zniechęcenia.

Grudzień
Ogólna: Aby we wszystkich częściach świata zniknęła plaga, jaką jest werbowanie dzieci żołnierzy.
Ewangelizacyjna: Aby ludy europejskie odkryły na nowo piękno, dobroć i prawdę Ewangelii, która napełnia życie radością i nadzieją.

Styczeń
Ogólna: Aby szczery dialog między ludźmi wyznającymi różne religie przyniósł owoce pokoju i sprawiedliwości.
Jest wiele religii. Są religie prawdziwe, uznające świętość (sferę ponadludzką), których celem jest m.in. polepszenie człowieka przez różne formy kultu. Religie prawdziwe zawsze dążą do pokoju między ludźmi i do harmonii z całym światem.

Są też pseudoreligie, które może powołują się na Boga, ale ich celem jest przemoc, a nawet niesienie niewoli lub śmierci. Ludzie pseudoreligijni nierzadko kryją się pod zewnętrzną osłoną prawdziwej religii, ale ich przewrotny duch ujawnia się w tyranii ich działania. Wystarczy wspomnieć np. fałszywych wyznawców Allaha albo „katolików” terroryzujących własną rodzinę: żonę, męża, dzieci, sąsiadów, a do Kościoła chodzących po zapomogę, którą wymieniają na alkohol lub narkotyki.

Papież Franciszek naucza, że należy odrzucić wszystkie pseudoreligijne nadużycia, które wykrzywiają obraz religii. W ten sposób będzie można dostrzec choćby „etyczny kod”, specyficzny dla człowieka religijnego. Aby to mogło nastąpić, religie powinny cieszyć się wolnością społeczną.

Człowiek prawdziwie religijny ma jedynie sobie właściwą wrażliwość nie tylko wobec świętości, ale także wobec bliźniego, dlatego ludzka natura, otwarta przez wolność religijną, jest źródłem ubogacenia dla każdego, gdyż pokłady dobra w ludziach, także niewierzących, ale otwartych na religię, zdają się niewyczerpane.

Ludzie prawdziwie religijni są świadomi odpowiedzialności nie tylko wobec świętości, ale także wobec siebie jako ludzi. Dlatego dialog między różnymi religiami jest możliwy jedynie w duchu prawdy i pokory wobec Boga. A ponieważ bogactwo stworzenia Bożego jest niepoliczalne, każdy – także wyznawca innej religii – przez szczery dialog, osobiste i społeczne działania może wprowadzić bliźniego na ścieżki pokoju i sprawiedliwości dotąd nieznane.

Wspierajmy zatem siebie i Papieża Franciszka, aby szczególnie jego działalność przynosiła na tym polu błogosławione owoce dla całej ludzkości, także dla niewierzących.

Ewangelizacyjna: Aby poprzez dialog i miłość braterską, dzięki łasce Ducha Świętego, zostały przezwyciężone podziały wśród chrześcijan.
Podziały wśród chrześcijan są faktem. Narastały przez wieki w moralności, teologii, praktykach duszpasterskich. Powodowały je racje polityczne i społeczne, ale też osobiste ambicje czy antypatie. Skutek jest taki, że miliony ludzi przyjmuje chrzest w imię jednej Trójcy: Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ale do Stołu Pańskiego razem nie podchodzi, bo ktoś jest katolikiem, inny prawosławnym, inny luteraninem czy baptystą. Podziały, rywalizacja i konflikty są powodem zgorszenia i osłabiają głoszenie Ewangelii.

Chrześcijanie różnych wyznań zdają sobie z tego sprawę. Od ponad stu lat w styczniu organizowany jest Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Właśnie w tym miesiącu Papież Franciszek zachęca nas do modlitwy o przezwyciężenie podziałów. Podpowiada dwie drogi wyjścia: dialog i miłość braterską. Osobiście mówił o tym na audiencji ogólnej 22 stycznia 2014 r. Przypomniał wówczas, że wszyscy mamy coś wspólnego: wszyscy wierzymy w Pana Jezusa Chrystusa, wszyscy wierzymy w Ojca, Syna i Ducha Świętego, a wreszcie wszyscy idziemy razem, jesteśmy w drodze. Następnie apelował: Pomagajmy sobie nawzajem! Jeden myśli tak, drugi inaczej, ale we wszystkich wspólnotach są dobrzy teolodzy. Niech oni dyskutują, niech szukają prawdy teologicznej, bo to jest obowiązkiem, ale my idźmy razem, modląc się za siebie nawzajem i pełniąc dzieła miłosierdzia. To nazywa się ekumenizmem duchowym.

W tym roku temat Tygodnia Modlitw nawiązuje do Listu św. Piotra (1 P 2, 9): Wezwani, by ogłaszać wielkie dzieła Pana. Kto doczyta ten werset do końca, dowie się, że to sam Pan wzywa nas z ciemności do przedziwnego swojego światła.

Luty
Ogólna: Abyśmy opiekowali się światem stworzonym, który otrzymaliśmy jako bezinteresowny dar, żeby go pielęgnować i chronić dla przyszłych pokoleń.
Papież Franciszek w encyklice Laudato si przypomina, że ziemia była stworzona przed nami i jako taka została nam powierzona wraz z całym bogactwem świadczącym o miłości Stwórcy do ludzi (nr 67). Zauważmy, że panowanie nad stworzeniem, przekazane przez Boga człowiekowi, było powierzone wtedy, gdy był on wolny od grzechu. Była więc to władza miłości, dobroci, prawdy i szacunku, władza, którą Stwórca podzielił się z człowiekiem, gdyż umiłował go od samego początku. To ludzki grzech sprawił, że człowiek nie tylko zerwał z Bogiem, z bliźnimi, ale również zaczął pastwić się nad stworzeniem, wykorzystując je do swoich przewrotnych, grzesznych celów.

Papież w encyklice przestrzega przed złym – płynącym z grzechu – rozumieniem panowania i dominacji nad stworzeniem. Dar, który otrzymaliśmy, wymaga kultywowania, pracy, ochrony, przewidywania i zachowania, gdyż jako wyjątkowy wymaga przekazania go przyszłym pokoleniom, aby i one mogły się nim cieszyć. W Boże stworzenie wpisana jest przecież wzajemna relacja między obdarowanym i darem – między człowiekiem a stworzonym Kosmosem. Piękno stworzenia ma zatem radować nie tylko nasze oczy, ale ma cieszyć i naszych następców. Płodność ziemi – rośliny, owoce i zwierzęta nie mogą być przez nas zniszczone, ale mają być pożyteczne i dla przyszłych pokoleń. Należy pamiętać, że do Pana należy ziemia i co ją napełnia – jak uczy Pismo Święte.

Musimy się zatem wspólnie modlić, by ludzki egoizm, żądza władzy absolutnej nad stworzeniem nie pozbawiły i nas, i naszych następców możności odkrywania, zgłębiania i radowania się Bożym stworzeniem w każdej jego formie. Módlmy się, aby każdy korzystający z dobrodziejstw natury pamiętał, że jest ona dana jako dar miłującego Boga. Przekazanie tego daru innym powinno się dokonywać na wzór miłości, jaką umiłował nas Chrystus. To w Nim wszystko stworzenie będzie odnowione, a teraz wzdycha w bólach, oczekując, aż sami staniemy się podobni do wzoru Syna Człowieczego.

Ewangelizacyjna: Aby wzrastały szanse na dialog i spotkanie wiary chrześcijańskiej i ludów Azji.
Ludność Azji to obecnie prawie 4,5 mld mieszkańców, czyli ponad 60% populacji globu. Chrześcijanie są tam stosunkowo nieliczni: zdaniem optymistów, co dziesiąty Azjata jest wyznawcą Chrystusa. Według statystyk watykańskich katolicy stanowią tam nieco ponad 3% ogółu ludności. Jak zatem tak mała wspólnota chrześcijan może zwiększyć szanse na dialog i spotkanie z ludami Azji?

Papież Franciszek mówił o tym w Haemi, podczas swej podróży do Korei (17 VIII 2014). Biskupom Azji wskazał tam, po pierwsze, troskę o poczucie własnej tożsamości wiernych, czyli żywą wiarę, zakorzenienie w Panu: Od tej głębokiej tożsamości, tej żywej wiary w Chrystusa, w której jesteśmy zakorzenieni, od tej głębokiej rzeczywistości zaczyna się nasz dialog; i to nią mamy się dzielić szczerze, uczciwie i bezpretensjonalnie w dialogu życia codziennego, w dialogu miłosierdzia oraz przy okazjach bardziej formalnych, jakie mogą się nadarzyć. Po drugie, Franciszek podkreślił potrzebę otwartości na wszystkich i empatii, gdyż osoba zamknięta na drugiego nie jest w stanie prowadzić dialogu. Papież tłumaczył hierarchom, że chodzi o coś więcej niż otwarcie – o przyjęcie. Wejdź do mojego domu, do mojego serca. Moje serce cię przyjmuje. Chce cię słuchać. Ta zdolność empatii umożliwia prawdziwy dialog, w którym ludzkie słowa, idee i pytania rodzą się z doświadczenia braterstwa i wspólnego człowieczeństwa. Zatem modlitwa o większe szanse na dialog i spotkanie wiary chrześcijańskiej i ludów Azji jest w pierwszym rzędzie modlitwą o żywą wiarę dla tamtejszych chrześcijan oraz o ducha braterstwa otwartego na innych ludzi.


Marzec
Ogólna: Aby rodziny przeżywające trudności otrzymywały konieczne wsparcie, a dzieci mogły wzrastać w zdrowym i pogodnym środowisku.
Dla współczesnego człowieka, żyjącego niezbyt blisko serca Kościoła, ta intencja może wydawać się niespójna – cóż bowiem trudności rodzinne mają wspólnego z przyjaznym środowiskiem przyrodniczym? Papież jednak staje ponad rozczłonkowanym, zindywidualizowanym i często podstępnie zideologizowanym obrazem rodziny, a także środowiska i stawia zaskakującą diagnozę: to właśnie kryzys rodziny powoduje kryzysy ekologiczne, niszcząc środowiska socjalne i naturalne.

W Evangelii gaudium Ojciec Święty wskazał na małżeństwo, na ojca i matkę, wokół których kwitnie rodzinne życie, jako na fundament społeczeństwa – ludzkie środowisko bezpieczne dla rozwoju dzieci. Prawdziwa rodzina przekracza chwilowe potrzeby małżonków do tego stopnia, że wpływa na ich wzajemność małżeńską, przenosi się na dzieci, a także na społeczeństwo, solidaryzując je, jednocząc, dbając także o środowisko naturalne.

Dlatego właśnie dewastacja środowisk naturalnych jest skutkiem rozbicia małżeństw, rozbicia społeczeństwa, które już nie dba o to, co dzieje się wokół samolubnych jednostek. Tak dokonuje się jeszcze większe niszczenie, szczególnie najuboższych, bezbronnych, którzy najbardziej odczuwają skutki rozpadu ładu społecznego i naturalnego.

Dlatego nowa ekologia przyjaznego środowiska pozwoliłaby odwrócić skutki zniszczenia natury, umożliwiając przede wszystkim dzieciom wzrastanie w zdrowiu i we wspólnocie. Jedność dobrych serc potrafi dostrzec konieczne wsparcie dla tych rodzin, które z powodu swego opłakanego stanu nie potrafią się same zorganizować, gdyż środowiska społeczne lub naturalne są wokół nich moralnie lub chemicznie zatrute przez ideologie antyludzkie.

Prośmy więc Boga, aby pomoc, tak humanitarna, jak przede wszystkim duchowa, były w stanie dotrzeć do rodzin, aby nie popadały w pułapki ideologiczne, które albo chcą rodziny zniszczyć, albo poróżnić je wewnętrznie. Papież przypomina, że nie ma rodzin „postępowych” lub nie – są po prostu rodziny, które swoją prawdę i istotę noszą w sobie. Módlmy się, abyśmy mieli ducha miłości, który nas scala w żywy, domowy Kościół, wokół którego kwitnie przyjazne środowisko wszelkiego życia.

Ewangelizacyjna: Aby chrześcijanie dyskryminowani lub prześladowani z powodu swojej wiary byli wciąż silni i wierni Ewangelii dzięki nieustannej modlitwie całego Kościoła.
Dla współczesnego człowieka, żyjącego niezbyt blisko serca Kościoła, ta intencja może wydawać się niespójna – cóż bowiem trudności rodzinne mają wspólnego z przyjaznym środowiskiem przyrodniczym? Papież jednak staje ponad rozczłonkowanym, zindywidualizowanym i często podstępnie zideologizowanym obrazem rodziny, a także środowiska i stawia zaskakującą diagnozę: to właśnie kryzys rodziny powoduje kryzysy ekologiczne, niszcząc środowiska socjalne i naturalne.

W Evangelii gaudium Ojciec Święty wskazał na małżeństwo, na ojca i matkę, wokół których kwitnie rodzinne życie, jako na fundament społeczeństwa – ludzkie środowisko bezpieczne dla rozwoju dzieci. Prawdziwa rodzina przekracza chwilowe potrzeby małżonków do tego stopnia, że wpływa na ich wzajemność małżeńską, przenosi się na dzieci, a także na społeczeństwo, solidaryzując je, jednocząc, dbając także o środowisko naturalne.

Dlatego właśnie dewastacja środowisk naturalnych jest skutkiem rozbicia małżeństw, rozbicia społeczeństwa, które już nie dba o to, co dzieje się wokół samolubnych jednostek. Tak dokonuje się jeszcze większe niszczenie, szczególnie najuboższych, bezbronnych, którzy najbardziej odczuwają skutki rozpadu ładu społecznego i naturalnego.

Dlatego nowa ekologia przyjaznego środowiska pozwoliłaby odwrócić skutki zniszczenia natury, umożliwiając przede wszystkim dzieciom wzrastanie w zdrowiu i we wspólnocie. Jedność dobrych serc potrafi dostrzec konieczne wsparcie dla tych rodzin, które z powodu swego opłakanego stanu nie potrafią się same zorganizować, gdyż środowiska społeczne lub naturalne są wokół nich moralnie lub chemicznie zatrute przez ideologie antyludzkie.

Prośmy więc Boga, aby pomoc, tak humanitarna, jak przede wszystkim duchowa, były w stanie dotrzeć do rodzin, aby nie popadały w pułapki ideologiczne, które albo chcą rodziny zniszczyć, albo poróżnić je wewnętrznie. Papież przypomina, że nie ma rodzin „postępowych” lub nie – są po prostu rodziny, które swoją prawdę i istotę noszą w sobie. Módlmy się, abyśmy mieli ducha miłości, który nas scala w żywy, domowy Kościół, wokół którego kwitnie przyjazne środowisko wszelkiego życia.

Kwiecień
Ogólna: Aby rolnicy indywidualni Otrzymywali należyte wynagrodzenie za swoją cenną pracę.

Człowiek otrzymał od Stwórcy ziemię w darze, dlatego powinien czuć się za nią odpowiedzialny. Papież Franciszek, w encyklice Laudato si’ opisuje wielostronnie szlachetną (i nie tylko) postawę, którą ludzie powinni przejawiać wobec całego stworzenia. Uprawa ziemi winna być tego najwyższym wzorem.

Uprawiać – to kultywować – stąd wywodzą się znaczenia daleko wykraczające poza rolnictwo (uprawiać naukę, tworzyć kulturę, kultywować tradycje, sprawować religijny kult). Do szlachetnej uprawy ziemi nawiązuje więc bardzo wiele wartości wyrażających i oceniających zasadnicze znaczenie rolnictwa dla całej ludzkości. W uprawianiu, choćby niewielkiego skrawka gleby, tak wielu znajduje odpoczynek, relaks, a także bliskość samego Boga.

W dzisiejszym świecie, także w naszym kraju, dostrzec można jednakże olbrzymie obszary ziemi nieuprawianej, która jest zdewastowana albo porzucona – to bardzo smutny widok. Jakże cieszą nas małe gospodarstwa, mieniące się bogactwem roślin i zwierząt, którym ta ziemia zapewnia byt. Jakże pięknie Adam Mickiewicz opisuje to na kartach Pana Tadeusza. Z drugiej strony widzimy dziś ogromne gospodarstwa rolne wyzyskujące bezlitośnie ziemię, w pobliżu których nie można żyć, choćby na skutek zanieczyszczeń powietrza i wody. Wyzysk ziemi skutkuje zanikaniem roślin, a także zwierząt, jak również nieobliczalnymi zmianami środowiskowymi.

Powinniśmy zatem wspierać tych, którzy pragną „żyć z ziemi” możliwie tak blisko, jak to zamyślił dla nas Bóg. Dla wielu nie jest to dziś możliwe, ale zawsze można samemu uprawiać mały ogródek (choćby rośliny doniczkowe), aby nie zatracić więzi z urodzajną ziemią. Mądra gospodarka wielkoskalowa jest dziś konieczna, gdyż trzeba wyżywić wielkie miasta, jednak nie można przy tym niszczyć powołania rolników indywidualnych, dla których uprawa ziemi jest niejako modlitwą, kultem Boga-Stwórcy. Dobrze wiemy, że produkty z takich drobnych gospodarstw przewyższają jakością żywność masową. Módlmy się, aby nigdy nie brakło w świecie rolników indywidualnych, by mogli być dobrze wynagradzani, gdyż są dla nas drogowskazem, a nieraz wyrzutem sumienia, w podejściu do Stwórcy, który daje nam przez nich dar, nie tyko produkt.

Ewangelizacyjna: Aby chrześcijanie w Afryce dawali świadectwo miłości i wiary w Jezusa Chrystusa pośród konfliktów polityczno-religijnych.

Afryka jest dla Kościoła kontynentem nadziei. Rocznik papieski „Annuario Pontificio 2015” potwierdza, że to właśnie na Czarnym Lądzie Kościół rozwija się najbardziej dynamicznie. W ciągu ośmiu lat (2005-2013) liczba wiernych zwiększyła się tam aż o 30%. Tylko częściowo można to wytłumaczyć demografią. Socjologowie odnotowują wzrastającą tam liczbę konwersji z islamu. Od lat 80. Ubiegłego wieku chrześcijan jest w Afryce więcej niż muzułmanów, z czym nie mogą się pogodzić islamscy fundamentaliści. Coraz częściej docierają wiadomości o brutalnych atakach, zabójstwach i prześladowaniach w Nigerii, Mali, Somalii, Sudanie, Kenii czy Republice Środkowoafrykańskiej.

Odwiedzając siedzibę ONZ w Nairobi (2015), papież Franciszek przestrzegał, że piękno Afryki jest poważnie zagrożone przez egoistyczny wyzysk, generujący wzrost ubóstwa i wykluczenia. Wymienił nielegalny handel diamentami i kamieniami szlachetnymi, metalami rzadkimi lub o dużej wartości strategicznej i kością słoniową, co powoduje zwiększanie się niestabilności politycznej, przestępczości zorganizowanej i terroryzmu. Natomiast do zaangażowanych w konflikty apelował: Odłóżcie narzędzia śmierci; uzbrójcie się raczej w sprawiedliwość, miłość i miłosierdzie – rzeczywiste gwarancje pokoju (Republika Środkowoafrykańska, 29.11.2015). Franciszek nie obawiał się pojechać do kraju, gdzie trwa konflikt zbrojny. Właśnie tam otworzył pierwsze Drzwi Święte obchodzonego obecnie Roku Miłosierdzia. Nas prosi o modlitwę, aby chrześcijanie w Afryce dawali świadectwo miłości i wiary w Jezusa Chrystusa pośród konfliktów polityczno-religijnych.